Rozdział 9

Nieprzyjemne uczucie żalu i bólu powoli zaczęło wypełniać całe moje serce. Jeszcze chwila a rozpłacze się jak dziecko, nie mogę patrzeć na ich smutne twarze na których zawsze gościły promienne uśmiechy. Czy mogę teraz życzyć sobie, żeby odwołali czas ? tylko na chwilę, by zdążyć się jeszcze nacieszyć moim szczęściem. 
- Uważaj na siebie – szepnął mi do ucha Zayn równocześnie przyciągając do swojego ciała. 
Ukryłam głowę w zagłębieniu jego szyi zaciągając się znajomym zapachem. 
Chciałam coś powiedzieć, ale słowa ugrzęzły mi w gardle. 
- Bardzo Cię kocham, pamiętaj – ujął moją twarz w swoje ciepłe delikatne dłonie kciukami muskając moje policzki.
- Ja też Cie kocham – powiedziałam cicho zatracając się w jego tęczówkach. 
W ułamku sekundy nachylił się złączając nasze wargi. 
Nie jestem egoistką, ale w tym momencie pragnęłam go mieć tylko na własność. Słony płyn zgromadził się pod moimi powiekami, nadmiar emocji kumulował się w moim wnętrzu.
- Zayn spóźnimy się – odezwał się ochroniarz, tym samym psując nasz magiczny moment. Zostaliśmy tylko my, Andrea, Els i Daniell które stały trochę dalej. Reszta chłopców poszła już na odprawę. Nasze pożegnanie trwało najdłużej. Złapałam dłoń Zayna i ścisnęłam mocno, nie rozstawałam się z nimi od czasu pobytu w szpitallu. Najdłużej nie widziałam go przez kilka godzin a teraz rozstawaliśmy się na trzy dni...
- Zadzwonię gdy dotrzemy na miejsce – pokiwałam głową odwracając wzrok. Tylko nie płacz !
- Będę czekać – szepnęłam.
- Do zobaczenia maleńka – wymusił uśmiech i puszczając moją dłoń odszedł z ochroniarzem. Odprowadziłam go wzrokiem a kiedy zniknął z mojego pola widzenia wróciłam do dziewczyn.
- No to zostałyśmy same – westchnęła Eleanour.
- Nie martwcie się to tylko trzy dni – Daniell próbowała nas jakoś pocieszyć. Bez skutecznie.
- Tak ale później kilkunastotygodniowa trasa – mruknęła Andrea odgarniając kosmyk włosów za ucho.
- Żyjemy w 21 wieku, mamy internet i telefony, spokojnie – Daniell była z nas wszystkich najbardziej silna. Może dlatego, że jest w związku z Liamem już tak długo ?
- Wracamy tym samym busem ? – spytała Andrea kiedy zbliżałyśmy się do wyjścia.
- Tak. James odwiezie każdą z nas pod dom. – uśmiechnęła się Dan. Całe szczęście bo grupa fanek czekająca pod wejściem była bardzo pobudzona i nie miałam najmniejszej ochoty się teraz z nimi widzieć. Do tego jeszcze paparzzi. Ledwo wyszłyśmy na zewnątrz a już dostałam lampą błyskową po oczach. Żwawym krokiem dotarłyśmy do busa asekurowane przez trzech ochroniarzy, szybko znalazłyśmy się w środku. Najchętniej poszłabym teraz spać, ale i tak wiem że tej nocy raczej mi się nie uda. Cieszę się, że dziś Andrea nocuje u mnie, przynajmniej nie będę sama. Natłok myśli gromadzący się w mojej głowie nie daje mi logicznie myśleć. Mój mózg przypomina teraz wirujący bęben pralki.
- Lili wróć na ziemię – usłyszałam głos Eleanour.
- Co ? – spojrzałam na nie marszcząc brwi.
- Pytałam jak tam pierwszy dzień w szkole. - I nagle poczułam się jak gówniara. Jesteśmy z Andreą najmłodsze w całej paczce. 
- Dobrze – skłamałam wyglądając przez okno. Spojrzałam w nocne niebo i po raz kolejny odleciałam myślami daleko daleko z tond.

Przypomniałam sobie pierwszy pocałunek z Zaynem, który miał miejsce w klubie w NY.
- I kto by pomyślał, że będziemy razem tańczyć 
- Może się napijemy ?
- Wolałbym Cię z tond nie wynosić na rękach.
- Nie będziesz musiał
- Czyżby ?
- Tak. 

Albo moment w którym, wyznaliśmy sobie miłość. - uśmiechnęłam się pod nosem.

- Nie wiedziałam, że jesteś typem romantyka.                                                    

- Bo nie jestem. W końcu to ja Bad Boy.                                                         

- A może to tylko przykrywka ? …                                                               

- Muszę Ci coś powiedzieć. Tamtej nocy.. wcale nie byłem pijany. Pamiętam każdą minutę tego wieczoru.                                                                                         

- Zayn...                                                                                        

- Wiem że nie tak powinienem zachować się jako przyjaciel ale bałem się że to zniszczy naszą przyjaźń. Może nie powinienem ale po prostu tak na mnie działasz i…                            

- Zayn.. nie przerywaj mi … Ja też to pamiętam.                                                 

- Ale powiedziałaś..                                                                              

- Wiem. Bałam się tak jak ty. Że to zniszczy naszą przyjaźń a tym bardziej jak powiedziałeś że trochę wypiłeś. Spanikowałam i powiedziałam, że ja też.                                          

- Więc pamiętasz ?                                                                             

- Takiego pocałunku bym nie pamiętała ?                                                             

- Nie wiem co powiedzieć. Chciałbym być Twoim przyjacielem ale... chyba się po prostu zakochałem.                                                                                     

- Ja chyba też..                                                                                        

- Więc kochasz mnie ?                                                                                         

- Tak.

Mamy tyle niepowtarzalnych i cudownych wspomnień, teraz za pewne będą one wracać do mnie w snach żeby jeszcze bardziej pogłębić moją depresje. Kiedyś byłam silna, teraz jestem za słaba. A może raczej uwrażliwiona przez miłość ?

Perspektywa Zayna.

Wyjrzałem przez małe okno samolotu. Wzbijaliśmy się co raz wyżej, wyżej. Co raz bliżej gwiazd. Westchnąłem cicho przypominając sobie wszystkie chwile wspólnie spędzone z Lili. Ta dziewczyna zawróciła mi w głowie w przeciągu dwóch miesięcy, myślałem że takie rzeczy dzieją się tylko i wyłącznie w filmach.

- Zayn rozchmurz się – usłyszałem Liama. Posłałem mu wymuszony uśmiech i znów wyjrzałem przez okno. Już za nią tęsknie. Mam nadzieję że sobie poradzi. Nie wiem co myśleć. Czy przetrwamy te rozłąki ? A jeśli coś się jej stanie i mnie nie będzie przy niej ?

- Ziemia do Malika, ocknij się – głos Lou wyrwał mnie z zamyślenia.

- Co się dzieje ? – spojrzałem na ich twarze.

- Rozmawialiśmy o naszym domie. Co z nim zrobimy ? – spytał Li.

- Ja się wyprowadzam, Ty też. Niall też już się rozgląda więc pozostaje Zayn i Harry - Louis uśmiechnął się pod nosem. 

- Nialler się wyprowadza ? – spojrzałem otępiały na blondyna.

- Rozmawiałem o tym z Andreą i doszliśmy do wniosku że chcemy zamieszkać razem.

- Właściwie to też chciałbym zamieszkać z Lili, jeśli uda mi się ją przekonać dom będzie dla Hazzy. – splotłem dłonie i wtopiłem się w kurewsko wygodny fotel.

- Liam dasz mi jakiś kontakt do tego Twojego agenta nieruchomości ?

- Jasne nie ma sprawy – odparł przyjaciel.

- Już się nie mogę doczekać, cztery parapetówki w czterech różnych miejscach – Louis ucieszył się zacierając ręce.

- Hazza się nie liczy bo nie kupuje nowego mieszkania – zaśmiał się Niall a my razem z nim.

- Wielkie dzięki stary – oburzył się Styles nie powstrzymując swojego rozbawienia. Wyciągnąłem telefon i włożyłem słuchawki do uszu mrużąc powieki. Jedyne o czym teraz marzyłem to spokojny sen…

Perspektywa Lili.

- Przestań się gapić na ten telefon – westchnęła zirytowana dziewczyna siadając naprzeciwko mnie. Spojrzałam na nią smutno i wygięłam usta w podkówkę. – Powinien już dzwonić – mruknęłam ospale. 

- Przecież obiecał że zadzwoni tak ? Kładźmy się spać ty i tak już zasypiasz.

- Wcale nie – zaprzeczyłam i ziewnęłam dogłębnie.

- Nie w ogóle – zaśmiała się blondynka przyglądając się mi. Po chwili jej uśmiech zniknął i zaczęła uciekać ode mnie wzrokiem.

- Chcesz mi coś powiedzieć ? – zmarszczyłam czoło skonsternowana.

- Nie teraz. Jesteś już dość zestresowana – odpowiedziała.

- Jesus mów. Nie lubię czekać.

- Niall i ja chcemy zamieszkać razem – powiedziała na wydechu i zagryzła wargę.

- Co ?! – spojrzałam na nią zszokowana. – Oszalałaś ! Powaliło Cię do reszty ?! Zamieszkać ? Razem ! – wstałam z wrażenia i odgarnęłam niesforne kosmyki włosów z mojej twarzy.

- Widzę, że bardzo się cieszysz – prychnęła.

- Wiedziałam, że się wkurwisz. – Zaciągnęłam się powietrzem i wypuściłam je ze świstem. Pogrzało ich wszystkich z tymi przeprowadzkami ?!

- Kiedy zdecydowaliście ? – spytałam siadając z powrotem na łóżku.

- Wczoraj. To jeszcze nie jest pewne, ale poważnie nad tym myślimy – odpowiedziała obracając swój telefon w dłoni. Niespodziewanie zaczął on wibrować.

- Niall wreszcie – zawołała radośnie do słuchawki. Pokręciłam głową z dezaprobatą i chwytając za telefon wyszłam z pokoju. Zamknęłam się w łazience i stanęłam przed lustrem. Przemyłam twarz zimną wodą z nadzieją że to ukoi moje nerwy. Wystraszyłam się kiedy usłyszałam wibrujący telefon leżący na blacie.

- Zayn – mój głos był przepełniony tylko i wyłącznie ulgą i troską.

- Cześć maleńka – zarumieniłam się przygryzając wargę. – Właśnie dotarliśmy do hotelu. Mam piękny widok na Nowy York. Choć jeśli mam być szczery wolałbym teraz patrzeć na Ciebie Lili. – teraz chyba wyglądam jak dorodny burak. 

- Hej jesteś tam ? 

- Um tak ja tylko.. czuje się nieswojo bo Andrea powiedziała mi, że chce zamieszkać z Niallem. To dziwne że nagle wszyscy chcą zamieszkiwać razem – westchnęłam opierając się o blat.

- Uważasz, że to coś złego ?

- Nie.. – Wręcz przeciwnie, ale przecież Ci tego nie powiem.

- Chciałem zaczekać z tym do mojego powrotu ale skoro zaczęłaś ten temat to trudno. Zacząłem szukać dla nas mieszkania.

- Co ? Dlaczego nie pytałeś mnie o zdanie.

- Myślę że to dobry pomysł, będziemy mieli więcej czasu dla siebie. Ale jeśli nie chcesz to powiedz od razu – Co się z nim dzieje ? Czemu jest nagle taki formalny ?

- To chyba oczywiste że chcę z tobą zamieszkać – chyba nie zabrzmiałam dość przekonywująco.

- Świetnie. W takim razie dam Ci znać jeśli agent znajdzie coś odpowiedniego.

- Wynająłeś agenta ? – niesłychane.

- Owszem. Ten facet znalazł też mieszkanie dla Liama i Daniell. Cieszę się, że zgodziłaś.

- To ty zadecydowałeś.

- Ale ty nie zgłosiłaś sprzeciwu.

- Czy ty się ze mną droczysz ?

- Możliwe – na pewno się uśmiechnął.

- Lepiej idź już spać, jutro masz szkołę. Dobranoc.

- Kocham Cię – szepnęłam.

- Ja ciebie też. Śpij dobrze...

Odwróciłam się do lustra by spojrzeć na swoje odbicie. - Nie ogarniam życia – pokręciłam głową i opuściłam pomieszczenie. Słyszałam, że Andrea wciąż rozmawia z Niallem. Kiedy weszłam do pokoju nie zwróciłam na mnie specjalnie swojej uwagi. Zawinęłam się kołdrą i próbowałam zasnąć.

- Muszę kończyć, późno już. – czułam na sobie jej wzrok.

- Ja Ciebie też idioto – zachichotała. - Do jutra, paa – wreszcie się rozłączyła. Nie zabrzmiało to egoistycznie ? Nieważne, chyba jestem na nią zła ale sama nie wiem o co ? O to. że zdecydowała się zamieszkać z Niallem mimo, że jej związek trwa krócej niż mój i że tak jej się dobrze układa ?

- Dobranoc Lili – cmoknęła mnie w policzek i zgasiła światło. 

- Dobranoc – bąknęłam. Jestem naprawdę wredna….

                                                                                                     

Moi kochani wybaczcie, że tak długo musieliście czekać ale niestety szkoła robi swoje.

Jestem przytłoczona pewnymi sprawami z życia codziennego i ostatnio nie mogę się zabrać za pisanie. Przez weekend postaram się to naprawić choć mam dużo planów haha.

Dziękuje za wszystkie wejścia i komentarze, bardzo mnie wspieracie i dziękuje za to ! :*

Kolejny rozdział w weekend, miłego piątku <3